De ramp in Pakistan: niet praten maar doen - Hoofdinhoud
Toen met kerst 2004 de tsunami toesloeg zat ik in Mozambique. Geen kranten te vinden, en ik ben het Portugees ook niet machtig. Pas een week later, in Malawi, las ik een Engelstalige krant en dacht ik dat tsunami een Swahili-woord was. Ik heb dus niet, zoals de rest van de wereld, die eerste beelden van de vloedgolf en de slachtoffers gezien gezien. Nu weer: de overstromingen in Pakistan. We zaten in onze laatste vakantiedagen, lagen op het strand en lazen een boek.
Pas ik toen ik dit weekend thuis weer het journaal en de actualiteitenrubrieken zag, hoorde ik van de ramp. Eigenlijk ging het niet over de ramp, het ging over noodhulp aan Pakistan en of de Nederlander vrijgevig zou zijn. Scepsis overheerste. Hadden ze maar dijken moeten bouwen. En: blijft het geld niet aan de strijkstok hangen?
De Samenwerkende Hulporganisaties (SHO) besloten aanvankelijk dat ze geen geld zouden gaan inzamelen. De ramp in Pakistan zou weinig leven onder ons Nederlanders en de zomer zou een slecht moment zijn om met de pet rond te gaan. Het leek wel of de SHO bij voorbaat het hoofd in de schoot legde.
In Nederland woedt nu al een jaar of vijf een stevig debat of hulp helpt. Na de tsunami gingen hele volksstammen hun tweedehands goederen zelf naar Indonesië brengen, want dan wisten ze tenminste zeker dat de hulp goed terecht kwam. Het werd een puinhoop. De hulporganisaties kregen er de schuld van. Die hebben achteraf nog een krantje gemaakt en dat bij alle Nederlandse supermarkten neergelegd om zich te verantwoorden. Uit evaluaties van enkele jaren later bleek dat er natuurlijk dingen fout waren gegaan, maar dat veruit het meeste giro 555-geld goed terecht was gekomen.
Ik ben blij dat de SHO terug is gekomen op haar standpunt en toch giro 555 heeft opengesteld.
In Pakistan zijn miljoenen slachtoffers van de overstromingen nog verstoken van hulp. Schoon drinkwater is schaars. Cholera staat op uitbreken. Pakistan is een arm land en vangt ook nog een heleboel vluchtelingen uit Afghanistan op. De moessonregens houden aan; de kans is groot dat de velden nog onder water staan als de nieuwe planten in september de grond in moeten. Honger en dorst voor miljoenen burgers. Dan is het tijd te doen, niet om te praten.
Pakistan is een politiek instabiel land dat ook nog eens een thuis biedt aan Talibanstrijders uit Afghanistan en, inderdaad, de Pakistaanse regering is stevig corrupt. Ik zou mijn goeie geld ook niet zomaar in die schatkist storten. Wel heb ik gedoneerd aan giro 555 van de SHO, want noodhulp redt levens.
Foto door United Nations Photo.