Ministers en staatssecretarissen bieden hun ontslag aan

De bewindslieden van het kabinet-Balkenende IV¹ hebben hun ontslag aangeboden aan de koningin. Toen in februari dit jaar de PvdA-bewindslieden ontslag vroegen, hadden de ministers en staatssecretarissen van CDA en ChristenUnie hun portefeuilles al ter beschikking gesteld.

Dat betekende dat zij vanaf dat moment demissionair waren en alleen datgene deden wat in het belang van het land noodzakelijk was. Daarin is door het aanbieden van het formeel ontslag geen wijziging gekomen. De ministers en staatssecretarissen blijven gewoon aan tot een nieuw kabinet is geformeerd.

Sinds 1925 is het gebruikelijk dat een kabinet op de dag van de verkiezingen zijn ontslag aanbiedt. Dat gebeurde voordien overigens ook al enkele keren, onder andere in 1918. In 1922 overwoog het kabinet-Ruijs de Beerenbrouck² aanvankelijk om na de verkiezingen door te regeren, maar de koningin verlangde een nieuwe formatie. De enige keer dat een kabinet daadwerkelijk na verkiezingen zonder formatie doorregeerde, was in 1909 het kabinet-Heemskerk³.

bronnen: ANP en PDC

• 1. 

  Dit kabinet werd gevormd na de Tweede Kamerverkiezingen van 22 november 2006. Het was tot 23 februari 2010 een coalitie van CDA, PvdA en ChristenUnie en daarna van CDA en CU. Het trad op 22 februari 2007 aan als opvolger van het kabinet-Balkenende III. Motto van het kabinet was 'Samen werken, samen leven'.
   
• 2. 

  Dit centrumrechtse kabinet regeerde in het laatste jaar van de Eerste Wereldoorlog en in de roerige jaren die daarop volgden. Hoewel ARP, CHU en Katholieken, alleen samen met enkele kleine partijen een meerderheid hadden, werd toch een overwegend christelijk kabinet gevormd onder leiding van de eerste katholieke minister-president, de Limburgse Commissaris van de Koningin Charles Ruijs de Beerenbrouck.
   
• 3. 

  Dit christelijke coalitiekabinet was tot 1909 een minderheidskabinet, dat werd gevormd na de val van het liberale minderheidskabinet-De Meester. Na de verkiezingen van 1909 kon het kabinet wel op een Kamermeerderheid rekenen. Centraal stonden de pogingen om sociale wetgeving tot stand te brengen en de versterking van de defensie.