The Age of Stupid: dansen op de vulkaan? - Hoofdinhoud

Ik wilde The Age of Stupid zien, en het is nog onduidelijk waar hij gaat draaien ná de première, dus toen ik een kaartje aangeboden kreeg (dank aan IUCN), was ik er als de kippen bij. Dresscode voor Tuschinksi, Amsterdam: casual with a green touch en neem een overleden elektrisch apparaat mee voor de recyclage. Dat paste even niet in mijn rugzak.

De film is een eigenlijk een documentaire, maar zo snel gesneden dat je er wel bij blijft. De archivaris van de wereld (Peter Postlewaithe) kijkt in 2055 naar archiefbeelden en vraagt zich af hoe we de wereld zo aan gort hebben weten te helpen. De boodschap van de makers: we hoeven niet achteraf te constateren dat we in The Age of Stupid hebben geleefd, het is nog niet te laat. Sluit een goed klimaatverdrag in Kopenhagen en dit hoeft geen waarheid te worden. Een hoopvolle boodschap in een inktzwarte film. Maar bij de receptie met de wie is wie van de Nederlandse milieubeweging en recyclingbranch, voelde het in mijn 'green touch' toch een beetje als dansen op de vulkaan.

Halverwege de film moest ik opeens denken aan die andere film die zo goed aansloot op een belangrijke politieke top: The Girl in the Café, uit 2005: meisje in Londen ontmoet bedaagde hoger ambtenaar in café. Het wordt een beetje tragisch-romantisch. Hij moet met de Britse premier mee naar een G8-top in Reykjavik. Zij gaat mee. De onderhandelaars verkwanselen het moment om echt iets te doen aan armoede in de wereld. Zij zegt waar het op staat! Hij voelt zich opgelaten, maar ze heeft gelijk. Enkele maanden later vond de G8-top plaats in Gleneagles. Er werd heel erg veel geld beloofd 'to make poverty history'. Bono was blij. Het was een optimistische periode. En toen kwam de financiële crisis, en nu verkwanselen die wereldleiders hun beloftes.

Laat zoiets niet opnieuw gebeuren. We zijn toch Not Stupid? We tellen af naar Kopenhagen en dat moet met veel kabaal. In Nederland gaan we op 12 december met zijn allen de straat op to Beat the Heat.