Elkaar de maat nemen - Main contents
Het leverde veel verontwaardigde aandacht op. En daar was het precies om te doen. Een politieke campagne op poten zetten kost goud geld. Maar als je bereid bent alle schaamte te laten varen, dan kan het ook gratis. Maak een poster die verdacht veel lijkt op de gebruikelijke posters van het Nationaal Comité 4 en 5 mei, en leg daarin een verband tussen de Duitse bezetting en het coronabeleid. Aandacht gegarandeerd en succes verzekerd.
Ieder mens heeft de behoefte te laten zien dat hij deugt. En dus ontploft Social Media met reacties van goede mensen die er schande van spreken. Zo’n actie genereert maximale aandacht, kost geen knoop en houdt deugende mensen minstens een week bezig met de vraag wie het hardste deugt.
De mens is een kuddedier. En heeft de neiging exact te (willen) weten wie bij de groep hoort en wie niet. Het komt er op aan de goede woorden te gebruiken, de juiste dingen te doen en de gepaste mening te verkondigen. Anders wijzen anderen je er fijntjes op dat je er toch niet helemaal bij hoort. Of ze nemen je ongegeneerd en uitgebreid de maat. Omdat mensen zelf doodsbang zijn buiten de groep te vallen is dat laatste eerder regel dan uitzondering.
Een ander de maat nemen bevestigt namelijk dat je deel uitmaakt van de groep. En wie wil dat nu niet. Het comité 4 & 5 mei maakte niet veel woorden vuil aan de politieke posteractie. Men vond het ‘zeer ongepast’, en dat was het dan. Voor veel mensen is dat niet genoeg. Op het internet buitelt men niet alleen over elkaar heen om duidelijk te maken hoe schandalig de actie is, maar vooral om Jan en Alleman op hoge toon te wijzen op ‘hun morele verantwoordelijkheid.’ Dat men daarmee vooral elkaar beschadigt en de posterplakkers vooral in de kaart speelt, dat is van minder belang.
Het is bijzonder dat laten zien dat je deugt belangrijker wordt dan het bestrijden van echt onrecht of het uitbouwen van een gemeenschap. ‘Woke’ people die aanvankelijk vooral mensenrechten wilden beschermen maar nu anderen in hun vrijheid beperken. Of kerkelijke scherpslijpers die exact weten wat een ander zou moeten vinden en doen. Zij maken de kerk misschien wel heiliger. Maar ze maken de groep die erbij mag horen zeker kleiner.
Dat het anders kan bewijst Andre van Duin tijdens dodenherdenking. Zijn toespraak was waardig, duidelijk en verbindend. Menselijk vooral. Een zachte kracht met zelfvertrouwen, in de wetenschap dat goed niet beter wordt door te spreken vanuit grote morele hoogte. Hoe mooi zou het zijn als mensen die het goed voor hebben met de wereld hun aandacht zouden richten op bestrijden van onrecht in plaats van elkaar de maat willen nemen?