Hilversumse scholieren in Slotervaart: 'waarom zitten die prullenbakken zo vol?' - Main contents
Lezen jullie nog Suske en Wiske, vraagt Ahmed Marcouch op het Sierplein aan de havo-leerlingen uit Hilversum. 'Het leek wel of ik als tienjarig jongetje met de tijdmachine van professor Barabas naar Nederland ben gekomen. Binnen drie uurtjes van een klein dorpje in Marokko met huizen zonder kraan, lamp en wc zó via Schiphol naar het bovenhuis in Amsterdam-Oost. Ik had nog nooit eerder een trap gezien. Tot dan was Nederland het land van de lekkere snoepjes die mijn vader voor zijn kinderen meebracht naar Marokko.' Vijftig leerlingen van het Albertink Thijnm College uit Hilversum zijn met schoolexcursie naar Overtoomse Veld, onderdeel van hun lesprogramma over immigratie en veiligheid. Hoe zit dat met de Marokkanen, vragen zij. Marcouch reageert met zijn verhaal als zoon van een gastartbeider, die in de tijd van ex-minister Wiegel naar Nederland werd gehaald. 'In Marokko haalt de dorpswinkelier de snoepjes van achter de toonbank, in Nederland kun je die zelf pakken in een supermarkt waar je niks mee hebt, zonder eigenaar die jouw ouders kent. Een kind dat snel begrijpt hoe alles in elkaar zat, gaat mee in de nieuwe situatie. Als je het niet door hebt, struikel je. En dan begint het afglijden naar overlast en criminaliteit. Hun vaders raakten ruim twintig jaar geleden werkloos tijdens een economische crisis. Zij gingen naar het arbeidsbureau voor een nieuwe baan en kwamen terug met een uitkering. Op dat moment ontdekten zij de verzorgingsstaat. Sindsdien zijn er heel wat welzijnstrajecten geweest met allerlei verleidingsactiviteiten in plaats van met confrontaties die mensen ertoe aanzetten hun leven in eigen hand te nemen. Weten jullie hoe een anti-bioticakuur werkt? Die maak je af en als hij niet aanslaat heeft het geen zin om de kuur opnieuw te doen. De welzijnsorganisaties deden dat wél, twintig jaar lang. Er was geen enkele welzijnsorganistie die zei, leuke dingen werken niet, dus ik geef de opdracht terug. De autochtone bewoners sloegen op de vlucht. Alleen wie dat niet konden bleven, zagen de buurt veranderen, werden eenzaam en angstig en zoeken iemand die hun zorgen hoort.' Tijdens de wandeling van het Sierplein naar het August Allebéplein blijken de leerlingen enorm geraakt. 'Ik hoor nu voor het eerst mijn eigen verhaal vertellen waar ik zelf nooit woorden voor heb kunnen vinden', zegt een Turkse leerling die al weken naar dit bezoek heeft uitgekeken. Net als ook sommige autochtone leerlingen komt hij uit de volksbuurt Hilversum-Noord waar de thuissituatie soms zo pover is dat de school voor hun leerlingen een studieruimte buitenshuis zoeken. Lopend over de Comeniusstraat langs het water wijzen de straatcoaches de hotspots van groepen jongens aan. De sporen zijn te zien: blikjes, peuken, lege weedzakjes op het gras. De leerlingen hebben hun ogen evenmin in hun zak zitten: Waarom zitten al die prullenbakken hier zo vol? Goede vraag! En ze hebben nóg een vraag, over de verkiezingen: 'Krijg ik een extra flyer voor mijn moeder?'