Weeklog Dennis de Jong: Een verblijfsvergunning is toch zeker niet te koop? - Main contents
Stel, je komt iemand tegen die je vertelt dat hij zojuist een verblijfsvergunning voor een van de Europese lidstaten heeft gekocht. Je verwacht dan dat hij die via een of andere crimineel heeft bemachtigd. In steeds meer lidstaten kun je echter ook bij de overheid terecht. Het gaat dan om zogeheten ‘investeringsvergunningen’. Je stopt een paar ton in onroerend goed, obligaties of andere investeringen en hoppa, je krijgt recht op onbeperkt verblijf. Onrechtvaardiger kan het bijna niet: klassenjustitie op zijn slechtst.
De grenzen van Europa zitten officieel potdicht. Voor economische migratie is dat terecht, want er zijn al genoeg werklozen in Europa. Bij vluchtelingen ligt dat natuurlijk anders: die hebben recht op bescherming en die moeten netjes opgevangen worden. Het heet dat we nog steeds ruimhartig zijn, maar iedereen kent de situatie in Griekenland, waar ook mensen die gevlucht zijn omdat ze daadwerkelijk moeten vrezen voor hun leven, in de meest erbarmelijke omstandigheden terechtkomen en in veel gevallen nergens terecht kunnen met hun asielverzoek.
Datzelfde Griekenland trekt echter wel actief investeerders aan: als je €250.000 investeert in onroerend goed, krijg je een verblijfsvergunning voor 5 jaar. Daar hoeft het niet bij te blijven, want bij goed gedrag kun je die verlengen. Chinezen en Russen maken er dankbaar gebruik van. Spanje overweegt een soortgelijke maatregel. Daarnaast zijn er nogal wat lidstaten die bij investeringen in staatsobligaties ook dergelijke verblijfsvergunningen afgeven. In Hongarije ben je er met €250.000, in Ierland met €500.000.
Welkom, rijke investeerder! Maar scheer je weg, als je geen geld meebrengt! Duidelijker kunnen de tegenstellingen niet worden. Officieel is het geen discriminatie, want bij het vreemdelingenbeleid mag je nu eenmaal onderscheid maken tussen groepen migranten. Onrechtvaardig en schrijnend is het wel. Kennelijk durft geen regering het aan om hierover een discussie te beginnen in Brussel. Bovendien is het nog maar de vraag of bij de huidige rechtse wind in Brussel iemand geïnteresseerd zou zijn in een regeling die dit soort praktijken aan banden legt. Maar zolang dit soort praktijken voorkomen, moet niemand meer bij mij aankomen met ‘Europese waarden’. Die zijn kennelijk vooral gebaseerd op rijkdom, niet op rechtvaardigheid.