Groeten uit Den Haag (Column 3) - Main contents

Beste Nieuwediepers,

Inmiddels ben ik ruim 100 dagen Kamerlid. Ik ken de weg naar het Binnenhof en terug en heb twee recessen achter de rug, het kerstreces en het krokusreces. Over het fenomeen reces volgt hier een verdieping.

Reces, dat is een chique woord voor een vergaderloze periode op het Binnenhof. Je wordt geacht je volop in de maatschappij te storten, werkbezoeken af te leggen, vrijwilligerswerk te doen en toe te komen aan het gezinsleven en oké, je mag ook uitrusten. Maar ik was nog helemaal niet moe toen het kerstreces van drie weken begon. Na een maandje Kamerlidmaatschap was ik nog steeds stuiterend enthousiast.

Nu was mijn agenda niet zo vol met contacten dat ik mij volop in het vrijwilligerswerk kon storten. Dus kan ik zeggen dat ik mij tussen Kerst en Oud en Nieuw aan het gezinsleven heb kunnen wijden. Maar, mijn kinderen gaan hun eigen weg en zitten echt niet op moeders te wachten. Mijn man was druk met klussen in huis en nadat ik de schoorsteen had geschilderd én de randjes langs plinten en het plafond, heeft hij mij tactisch verwijderd van kwast en verf. Ik vond het overigens best goed gelukt… het was misschien niet perfect, maar toch…

Luchtledige

Enfin, ik kan mij niet heugen dat ik drie weken achter elkaar vrij had. Ik had veel leeswerk meegenomen naar huis, want lezen vind ik immers een leuke bezigheid. Maar wat gebeurde. Eenmaal thuis op de bank viel ik in het luchtledige. Vond het moeilijk om te schakelen van het bruisende Binnenhof naar het rustige Julianadorp. Ik ben het type dat jaren achtereen gewend is om van hot naar her te rennen en drie dagen in 1 dag te proppen.

Drie weken lang geen deadlines is funest voor mij. Ik viel terug in een luiheid die ik mij vaag herinner uit mijn studententijd. Destijds ben ik ook maar snel een bijbaantje gaan zoeken, want van niks doen, daar word ik niet gezelliger van. Dan ga ik zitten nadenken over van alles en nog wat waar ik normaal geen tijd voor heb. Daar is nog nooit iets goeds uit voortgekomen.

Uitdaging

Kortom de uitdaging was nu het Krokusreces. Ook lekker handig gepland, want die viel precies een week voor de schoolvakanties in Den Helder. De luchtledige periode duurde nu gelukkig maar twee dagen. Ik heb woensdag een interessant werkbezoek gedaan in Venhuizen en Enkhuizen, heb een opiniestuk geschreven over financiële zelfstandigheid, heb Kamervragen opgesteld over kinderopvangtoeslag en gastouderbureaus, telefonisch overleg gehad met mijn medewerkers en ben gestart met de notitie Emancipatie. Ik zit dus nu redelijk gelukkig achter mijn laptop mijn stukje te schrijven.

Ik concludeer dat voor mij werken het beste medicijn is om mij goed te voelen. Ik kan ook heel goed niets doen, maar als het te lang duurt dan word ik lamlendig. Ik kan mij voorstellen dat er meer mensen zijn zoals ik. Altijd maar rennen, vliegen en draven en als je dan even niks om handen hebt dat je dan compleet stilvalt en er ook niets meer uit je handen komt. Goed om eens te beseffen hoe dat voelt.

Gewenningsproces

Terug op het Binnenhof bleek dat meer Kamerleden, als ze net gestart zijn, dit luchtledige gevoel ervaren. Het blijkt bij het gewenningsproces te horen. Iedereen verzekerde mij met een geheimzinnige glimlach dat ik volgend kerstreces daar absoluut geen last meer van zal hebben. “Dan zit je er namelijk helemaal doorheen.” Waarschijnlijk hebben ze gelijk, want menig collega zag er een stuk frisser uit na het kerstreces dan ervoor. Het volgende reces duurt twee weken en start op 30 april…