Kamerlid! - Main contents

Wat een onvoorstelbare achtbaan waren de afgelopen 10 dagen! Vanaf het moment dat op 12 september om 21.00u de eerste exitpoll bekend werd tot nu is het geen moment rustig geweest. Van het ene op het andere moment ben ik in een nieuwe wereld terecht gekomen, terwijl er geen tijd en ruimte was om de vorige wereld op een enigszins geplande manier te verlaten. Gekkenwerk! Maar ik prijs mezelf gelukkig met mijn gezinsleden, familie en vrienden die de afgelopen dagen allemaal waar nodig hun steentje hebben bijgedragen om de familie Rutte op de rit te houden. Geweldig om te merken hoeveel mensen spontaan voor je willen doen als je hulp écht nodig hebt.

Tussen alle logistieke beslommeringen door is het natuurlijk bovenal een geweldig avontuur om in terecht te komen. De dag na de verkiezingen direct al ‘s ochtends de eerste fractievergadering met horden persmensen, al dan niet met camera, die elkaar verdringen om het mooie VVD feest vast te mogen leggen. En vanaf dat moment de niet ophoudende stroom aan informatie over hoe het werk als kamerlid is, met al z’n formele en informele regels. Gelukkig mag ik deel uitmaken van een grote en professionele fractie waarin veel geregeld is om de nieuwkomers een goede start te kunnen laten maken, maar ondanks dat zijn er momenten dat het me duizelt.

Afgelopen dinsdag en woensdag was ik zowaar twee dagen thuis! Die dagen heb ik aangegrepen om mijn werk bij Menzis op te zeggen, mijn lidmaatschap van de gemeenteraad op te zeggen, (tijdelijke) huisvesting in Den Haag te vinden en om een persoonlijk medewerker te zoeken. Het is voor het eerst dat ik 5 sollicitatiegesprekken per telefoon heb afgenomen en hoewel dat uitstekend ging heb ik uiteindelijk toch gekozen voor degene waarmee ik in Groningen een gesprek onder 4 ogen kon hebben. Ik ben blij dat ik kan gaan samenwerken met een medewerker die mijn liefde voor Groningen deelt!

Het mooiste moment van de week was uiteraard donderdag 20 september, de daadwerkelijke installatie in de Tweede Kamer. Een geweldige dag, waar mijn vrouw, mijn dochters en mijn moeder bij aanwezig konden zijn. Sinds donderdag ben ik écht lid van de Tweede Kamer. Ik heb een blauw stoeltje en iedere keer als ik mijn hand op steek doe ik dat namens 110.000 Nederlanders. Ik kan u verzekeren: dat is een bijzonder gevoel. Een verantwoordelijk gevoel. Ik ben me daar zeer bewust van. Maar op 20 september was het vooral genieten. En voor die ene keer leek me dat ook helemaal niet verkeerd!