Wees geen decor, geen token - Main contents

Deze column is vandaag verschenen op DeJaap

Langzaam beginnen de verkiezingsdebatten in het land op stoom te komen. Kandidaat-Kamerleden trekken met flyers, vrijwilligers en een (soms iets te ingestudeerde) politieke boodschap het hele land door om mensen te overtuigen op 12 september te gaan stemmen. De ene keer staan we voor een bomvolle zaal, de andere keer voor een handjevol mensen. Een deel van deze debatten is gericht op het bevorderen van de verkiezingsopkomst onder allochtone stemmers. Een nobel streven. Onze democratische rechtstaat ontleent haar legitimiteit aan maximale betrokkenheid bij het democratische proces van alle Nederlanders.

Aparte diersoort

Toch gebeurt er bij deze debatten ook iets aparts. Iets dat minder nobel is. Aspirant-Kamerleden zeggen tegenover een zaal met ‘allochtonen’ ineens allerlei malle dingen die je anders nooit hoort. Ze houden massaal van roti, couscous en Döner, hun kinderen zitten op een school waar ‘ook gewoon allochtone kinderen op zitten’ en ze maken zich erg zorgen over ‘het klimaat’.

Tijdens een iftardebat begon Ronald Plasterk (PvdA) tegenover een zaal met honderden Marokkaanse en Turkse Nederlanders over zijn ‘Marokkaanse persvoorlichter’ die ‘Mohammed’ heet en ook ‘meedoet aan de Ramadan’. Farshad Bashir (SP) vond het belangrijk om op Kwakoe tegen de aanwezige Caribische en Afrikaanse Nederlanders te vertellen dat hij de ‘dure tickets naar Paramaribo’ een probleem vond. Carlo Strijk (DPK) bleek onderweg naar het Bijlmerpark door de politie te zijn aangehouden.

De meeste politici spreken sinds jaar en dag ‘allochtonen’ aan alsof het een aparte diersoort betreft met speciale behoeften. Veel ‘allochtonen’ lijken het op hun beurt best te vinden benaderd te worden als een eencellig organisme en trakteren de ene na de andere belediging van hun intelligentie op het ene na het andere applaus.

Token

Het tenenkrommende tafereel doet me denken aan een personage van South Park, Token. Token staat symbool voor de token black guy. De token black guy kennen we uit vele Amerikaanse sitcoms en films. Een Afrikaans-Amerikaans personage dat als politiek-correct decor en symbool van schijngelijkwaardigheid fungeert. De token black guy draagt op geen wezenlijke manier bij aan het verhaal, sterft dikwijls voor het einde van de film, eindigt nooit met het meisje, heeft altijd gevoel voor humor en een opvallende obsessie met kip. Naast de token black guy bestaan ook de token asian guy, de token gay guy of de token jew.

Alle mensen - jong en oud, zwart en wit, man en vrouw, homo en hetero, gelovig en ongelovig, ziek en gezond, dromen uiteindelijk van dezelfde dingen: goed onderwijs, een uitdagende baan, een betaalbare woning, fatsoenlijke zorg, een duurzame toekomst voor volgende generaties en vrijheid. Politici horen mensen op basis van deze universele behoeften, op basis van waarden die ons allen toekomen, aan te spreken. Zolang mensen toelaten dat ze aangesproken en behandeld worden alsof zij hersenloos stemvee zijn, accepteren zij de rol van token personage. Of je ook weet wie Nicki Minaj is of boodschappen doet bij de Islamitische slager als politicus is als puntje bij paaltje komt totaal irrelevant.