Er gaat iets moois gebeuren - Main contents

Er staat de komende maanden iets moois te gebeuren. Met de SP, maar ook met Nederland. Met de SP gaat het goed. We hebben goede Kamerleden, zijn veel in beeld en populair bij de kiezers. Mensen weten ons te vinden: schoonmakers en postbodes, leraren en verpleegkundigen, arbeidsgehandicapten en mensen op de sociale werkplaats, studenten en kunstenaars, politieagenten en brandweermensen, allemaal weten ze dat wij hun bondgenoten zijn. Het vertrouwen dat mensen ons geven, geeft ons het vertrouwen dat we op de goede weg zijn.

Overal in Nederland zie ik dat het zelfvertrouwen groeit. Jarenlang hebben mensen geaccepteerd dat alles wat zij belangrijk vinden, door politici wordt kapotgemaakt. Sociale zekerheid, publieke voorzieningen, rust op het werk en veiligheid op straat, het leek allemaal niet meer te mogen en niet meer te kunnen. Maar de crisis heeft veel mensen de ogen geopend en duidelijk gemaakt dat bestuurders niet het beste met hun voorhebben. Ik ben vooral blij met het nieuwe zelfvertrouwen bij de vakbonden die zich niet meer opsluiten in de directiekamer, maar de mensen gaan opzoeken. Zij hebben geleerd dat je geen akkoord kunt sluiten als je niet eerst strijd hebt gevoerd.

Mensen willen meepraten over de toekomst van ons land, meebeslissen over de toekomst van hun kinderen. Maar als je niet spreekt, zal niemand naar je luisteren.

Daarom wordt het tijd om het verzet van de afgelopen maanden samen te brengen. De postbode strijdt voor de PGB van een oudere dame, de student voor de baan van de trambestuurder, de MBO'er voor de AOW van de stratenmaker die bijna 65 wordt en de thuiszorgmedewerker voor de verblijfsvergunning van een jongen die al tien jaar in Nederland woont. En andersom. We hebben allemaal dezelfde belangen. Overal waar ik kom zie ik dat mensen het niet meer pikken, ik voorspel een hete herfst. Het is nu tijd om de handen ineen te slaan en op te staan tegen het kille kabinet van CDA, VVD en PVV. Eén voor allen, en allen voor één! De SP is er klaar voor, mijn handen jeuken.

Deze column als eerste ontvangen? Geef je op voor de nieuwsbrief van Emile Roemer