Afghanistan: mijn persoonlijke afweging - Main contents
De oorlog in Afghanistan is niet mijn oorlog en de strategie die vooral de Amerikanen daar tot nu toe hebben gekozen is niet de mijne. Het corrupte Karzai regime is niet mijn keuze.
De vraag die ik me de afgelopen weken vaak heb gesteld was, ben ik of word ik verantwoordelijk voor het probleem, of wil ik verantwoordelijk zijn voor een verandering, wil ik proberen om een verschil te kunnen maken.
Vaak genoeg heb ik gezien dat mensen gevangen in conflict geen stem hebben. Dat die stem in de verdrukking komt en ik weet dat de meeste aandacht niet gericht is op wat gewone burgers vinden maar op militairen, terroristen en politici.
Afghanen hebben genoeg van oorlog en conflict en willen een eerlijke overheid, die verantwoording aflegt. Zij willen een politieke oplossing, een einde aan corruptie en straffeloosheid.
Ik heb de laatste maanden en weken heel goed geluisterd naar alle inhoudelijke kritiek die op het kabinetsvoorstel bestaat. Niet alleen de kritiek van GroenLinks leden, maar ook die geuit werd door andere politieke partijen. Ik deel die kritiek. De hoorzittingen bevestigde niet alleen mijn twijfels en ernstige bedenkingen over de artikel-100-brief maar dat maakte ook heel helder aan welke voorwaarden moest worden voldaan voordat ik ervan overtuigd zou zijn dat het recht zou doen aan de motie Peters/Pechtold en het verkiezingsprogramma.
De afgelopen dagen bleek dat er perspectief leek te ontstaan. Er bleven donderdagavond voor mij maar weinig inhoudelijke tegenargumenten overeind. Het wordt een Nederlandse civiele politietraining en geen NAVO-training. Er komt veel meer steun voor bestuurlijke, juridische en politieke aspecten. En internationaal zal met de nieuwe opzet dit kabinet breken met de NAVO exit-koers die tot nu toe is gevoerd in Afghanistan.
Ik kreeg het benauwd want ook al lukt het om veel dicht te timmeren en krijg je daarbovenop garanties, er zijn altijd risico’s en het gaat soms niet helemaal zoals je wilt. Zekerheden heb je nooit en risico’s kun je niet helemaal uitsluiten, maar als je een kans hebt om ergens een verschil te maken, waar je een kans hebt om burgers te beschermen, en zelfs als het gaat om erger te voorkomen, dan vind ik dat ik die kans moet aangrijpen en ervoor moet vechten.
Dit risico dragen wij niet alleen. Ik weet niet wat er in Afghanistan in de toekomst gaat gebeuren en nee, de Afghaanse overheid is niet te vertrouwen, maar er ligt een afspraak met het kabinet. En nee, dit is niet mijn kabinet en dit zijn zeker niet mijn ministers en staatssecretarissen. Maar dat laat onverlet dat de premier weet wat hij moet doen als deze civiele politietrainingsmissie niet kan werken, als wat hij doet niet zinvol blijkt te zijn. Dan gaat de missie alsnog niet door of dan gaat de stekker eruit. In het debat heeft de premier zich daarvoor persoonlijk garant gesteld.
Het is de taak van de GroenLinks fractie en de hele Tweede Kamer, inclusief de tegenstanders die wel betrokken willen zijn, om hem ter verantwoording te roepen als hij niet aan zijn afspraak houdt.