Column 20 juni 2009 De Limburger / Limburgs Dagblad (GPD) - Main contents
Gerd Leers (CDA) vindt dat samenwerking met de PVV niet kan, omdat die partij te ver afstaat van de beginselen van het CDA. Ger Koopmans (CDA) is groot voorstander van samenwerking met de PVV, omdat hij de PVV-kiezers serieus wil nemen. Twee onverenigbare standpunten in één partij. Nu denkt u natuurlijk dat ik mij daarover ga verkneukelen. Dat doe ik niet, want de paradox binnen het CDA is de paradox waar politiek en media al langer mee worstelen.
Neem het commentaar van de Volkskrant van afgelopen woensdag. De tweede alinea begint met de zin: "Zo'n cordon sanitaire moet in principe worden afgewezen. De PVV vertegenwoordigt een tamelijk grote en waarschijnlijk duurzame groep kiezers die serieus genomen moet worden." Maar in de voorlaatste alinea staat: "Als hij aan zulke standpunten vasthoudt, kunnen andere partijen onmogelijk met hem in zee gaan." Ziedaar dezelfde twee zielen in één borst als bij het CDA. Nu is het zo dat er in Nederland maar één iemand is die het heeft over een cordon sanitaire en dat is Wilders zelf. Er zijn wel partijen die aangeven dat een coalitie met Wilders uitgesloten is. Dat heeft niets te maken met het al dan niet serieus nemen van zijn kiezers. Wel met het serieus nemen van onze grondwet en de fundamenten van onze rechtsstaat.
De voorstellen die Wilders doet zijn in strijd met die grondwet en tasten onze rechtsstaat aan. Of het nu gaat om het deporteren van landgenoten, het in de knieën schieten van hooligans of het verbieden van boeken. De Volkskrant wil toch niet impliceren dat je, omwille van de wens een groep kiezers serieus te nemen, onze rechtsstaat opzij moet zetten? Het omgekeerde is eerder waar: je neemt de kiezers serieus als je helder zegt dat je niet bereid bent de rechtsstaat opzij te zetten en dus ook niet bereid bent met een partij in zee te gaan die deze rechtsstaat wil schenden.
Het is helemaal niet raar dat het CDA en de Volkskrant zich in deze vreemde spagaat manoeuvreren. Het is dezelfde waarin de politiek sinds Fortuyn is beland. Zelden werd Fortuyn inhoudelijk bevraagd of tegengesproken, maar wel vaak weggezet als krypto-nazi, wat hij absoluut niet was. Nu zie je het omgekeerde. Omdat we in aloude militaire traditie met de vorige oorlog bezig zijn, willen we alles vermijden dat kan leiden tot een herhaling van 2002 en hebben we vooral ernstig gekeken, begripvol geknikt en toelichting gevraagd bij wat Wilders te berde bracht. Want oh wee, de kiezer zou eens kunnen denken dat we zijn problemen niet serieus nemen.
Zo maakten we twee grote fouten. Ten eerste versterkten we Wilders in de rol van 'man van het volk die wel weet wat er speelt' en gaven de impliciete boodschap dat wij dat kennelijk niet wisten. Ga een paar dagen langs bij lokale politici van de volkspartijen in het hele land en je ziet dat het lariekoek is. Ten tweede zagen we door onze concentratie op de vorm over het hoofd dat Wilders niet Fortuyn is. Hij heeft andere plannen. Die plannen, daar moeten we het over hebben. Kijk er goed naar en je ziet dat ze niet deugen. Ik kies bewust een morele kwalificatie, want een bijkomend element van onze kramp is dat we, omdat we in 2002 alléén maar met morele oordelen kwamen, nu de moraliteit buiten haken hebben geplaatst. Dat is onjuist. Het is verkeerd de plannen van Wilders alleen af te wijzen omdat ze praktisch onuitvoerbaar zijn of anderen er onmogelijk mee in zee kunnen gaan. Maar ze zijn ook onfatsoenlijk en moreel verwerpelijk en dat moet helder worden vastgesteld. Dat is de kiezer serieus nemen.
Origineel bericht alleen toegankelijk voor leden facebook