Lviv

Source: H.J. (Henk Jan) Ormel i, published on Tuesday, October 13 2009.

Deze week zit ik een NAVO Assemblee conferentie voor over de Oekraine en regionale veiligheidsissues. De conferentie is in Lviv, een stad met 800.000 inwoners in het westen van de Oekraine. Een oudere inwoner van deze stad is in zijn leven 5 keer van nationaliteit gewisseld. Vóór 1914 heette de stad Lemberg en was deel van het Oostenrijks-Hongaarse keizerrijk. Bij de vrede van Versailles werd het Polen, na het Molotov Ribbentroppact kwamen de Russen, vervolgens al snel Nazi Duitsland en na 1945 werd de stad bezet door de Sovjets. Deze bezetting ( want zo voelen ze het!) duurde tot 1991. Toen werd de Oekraine onafhankelijk.

Van september-oktober 2009

De Oekraine heeft 47 miljoen inwoners en is een belangrijk Europees land. Ze voelen zich aan het lijntje gehouden en willen dolgraag toetreden tot NAVO en EU. 17 januari zijn er presidentsverkiezingen en waarschijnlijk zal geen van de kandidaten een verkiezingsissue maken van een eventueel NAVO lidmaatschap.

Er is een voortdurende politieke crisis omdat er een dubbele machtsbasis is. De president wordt gekozen en het parlement ook. Iedereen vindt een grondwetsherziening noodzakelijk.

Van september-oktober 2009

we vergaderen in een zaal van de polytechnische universiteit. Het gebouw uit het midden van de 19e eeuw straalt de grandeur uit van het Oostenrijks Hongaarse keizerrijk.

In de Oekraine wantrouwt men macht en in Rusland is macht het centrale politieke thema. Wat een verschil! In de Grondwet staat ook dat er geen buitenlandse militaire basis in de Oekraine mag zijn. De Russische vloot heeft haar thuishaven in Sebastopol op de Krim en dat is onderdeel van de Oekraine. De Russen moeten daar uiterlijk 2017 weg zijn en dat geeft nu al spanning. Vooral door de toenemende rethoriek vanuit Rusland.Voeg hier ook nog de voortdurende spanning over het gastransport aan toe en dan kun je begrijpen dat de spanningen in deze regio in het westen worden onderschat. Er wordt stevig gediscussieerd en het is een enorme overgang om na een week Afghanistan, nu over deze regio te praten. Maar door de enorme focus op Afghanistan is er sprake van een erosie van de kennis en betrokkenheid bij deze regio en dat kan wel eens een grote misser zijn. Het imperiale syndroom van de Russische Federatie kan ons nog zeer vervelende verrassingen bezorgen. Was de inval in Georgie slechts een voorspel?