Sneeuw: pret of leed - Main contents
Ik dacht de laatste Kamerdag: laat ik eens met de auto gaan, dan kom ik vanavond in ieder geval nog thuis. En ja, laat dan uitgerekend op de eerste sneeuwdag van dit winterseizoen gelijk ontaarden in de langste filedag van dit jaar. Meer dan 670 kilometer file…
Maar het was wel mooi onderweg.
Kwart voor zeven van huis, het was negen uur geweest voordat ik bij Utrecht was. Iedereen reed inderdaad wel heel voorzichtig, maar ja, over dat stukje doe ik anders een half uur. Langzamerhand begon de mogelijkheid te komen dat ik niet op tijd op de eerste vergadering kon zijn. En dat zou jammer zijn aangezien dat over het nieuwe Europese visserijbeleid zou gaan. Maar terug naar de weg. Op zich viel het aantal auto’s dat in de kant stond reuze mee. en ook onderweg werd er heel beheerst gereden. In tegenstelling tot ’s avonds, op de terugweg naar huis. Toen reden er een stel gekken met 120 over een licht besneeuwde weg. Die zullen wel gedacht hebben dat de winterbanden hun werk maar goed moesten doen…
Veel fileleed dus. Ik had nog bof dat ik over de A27 naar Utrecht reed: daar werden eerst geen files genoemd. Klopte ook: we reden gewoon heel langzaam. Maar voorbij Utrecht stond me nog een beproeving te wachten: 16 kilometer naar Bodegraven. Maar gelukkig was die tegen de tijd dat ik eindelijk zover was opgelost.
Onderweg was het echter wel prachtig. Je rijdt natuurlijk weg in het donker, maar als het dan licht wordt en je ziet al die bomen, de weilanden en de bevroren sloten helemaal wit onder de sneeuw, ja dan zou je met plezier nog zijn uitgestapt ook. Ik had jammer genoeg geen camera bij me, maar de beelden waren prachtig.
Toch is het de vraag hoe het komt dat zo’n eerste sneeuwdag bijna altijd een puinhoop wordt. Het was voorspeld, en toch loopt alles vast. De wisselverwarmingen staan al weken standby, men had sneeuwploegen rondlopen, de strooiauto’s waren paraat. En dan toch nog. Je kan erin berusten en stellen dat die eerste keer maar een rommeltje moet wezen, maar ja, je zal maar een belangrijke afspraak hebben zo’n dag. Je kan je er ook over opwinden en roepen waarom er geen weeralarm gegeven is. Gisteren gebeurde dat ook weer door Joop Atsma van het CDA. Het is ook nooit goed. Een paar jaar geleden is er onverwachts op Hemelvaartsdag een soort windhoos geweest op het IJsselmeer. En de kritiek was toen dat er geen weeralarm was afgegeven. Vanaf die tijd zijn er wel een paar alarmen gegeven, maar dan viel het telkens reuze mee. Dat resulteerde erin dat nog niet zo lang geleden diezelfde Joop vragen heeft gesteld waarom er telkens een weeralarm wordt afgegeven als het meevalt. Dan wordt er niet meer naar geluisterd; het moet wel serieus zijn. En laten we eerlijk zijn: er lag wel sneeuw gisteren, maar heel vervelend weer was het niet. En nu wordt er geklaagd waarom er geen alarm is afgegeven. Tja. Dat stoute weer ook, houdt zich nooit eens lekker aan de voorspellingen…
En toen kwam er dan toch een einde aan de Kamerdag. En het werk van dit jaar. Het was weer mooi, druk, leuk, soms saai, teveel spoeddebatten, te weinig echt luisteren naar elkaar, schitterde werkbezoeken en voor mij een nieuwe ervaring met de parlementaire onderzoekscommissie. En die gaat volgend jaar nog lekker even door.
ernst