Wachten op de eindstemming.. (en dan ff vrij) - Main contents
Het is 22:30 uur. De meeste Kamerleden dolen door de gangen van het Kamergebouw, of hebben inmiddels het eerste pintje weggeslagen in perscentrum Nieuwspoort. In de grote plenaire zaal is het laatste debatje bezig. Daarna gaan we stemmen, dus iedereen moet 'binnen' blijven. De komende twee weken is het reces, dus alles moet afgehandeld zijn. Na mijn mails te hebben beantwoord, wat stapeltjes papier te hebben weggegooid, lurk ik nu aan een gammel- plastic bekertje warme chocolademelk. Die 'sugar-rush' had ik even nodig.
Vrij, maar niet vrij
De komende twee weken dus geen debatten in de Kamer. Maar echt vrij is het ook niet. De eerste week ben ik wel van plan om uit te puffen. Morgen vertrek ik voor een paar dagen naar België om met mijn 'schoonfamilie' het weekend door te brengen in de Ardennen. Daarna ga ik naar mijn moeders huis. Zij is ziek, en mijn zus en ik, ooms en tantes zijn afwisselend bij haar. De tweede week van het reces ga ik een aantal dagen voor werk naar New York, onder andere om met de mensen van de Verenigde Naties te praten over de toekomst van het klimaatbeleid, maar ook van het internationaal drugsbeleid. Erg interessant.
D66
Afgelopen weekend had D66 congres. Het was erg druk. Zo druk zelfs, dat de lunch-zakjes op waren! Enkele congresgangers hebben noodgedwongen bij de patatkraam om de hoek iets gehaald. Er waren goede speeches, Alexander had een mooi verhaal over hervormingen en er waren veel nieuwe gezichten. Dat D66 weer goed gaat, doet me echt iets. Zelf werd ik actief voor D66 begin jaren tachtig. Acht jaar was ik toen. Ik bracht (voor mijn moeder) folders langs de deuren en hing een grote poster van D66 voor mijn zolderraam. Op 15 jarige leeftijd (in 1989) werd ik lid en actief voor de lokale D66-afdeling in Nieuwkoop, als lid van de steunfractie. D66 werd in die tijd een steeds grotere partij, totdat we zelfs 24 zetels haalde in 1994. Misschien is dat wéér mogelijk. Het belangrijkste is dat D66 niet de zelfde fouten maakt waardoor de partij na '94 weggezakte. Het belangrijkste is dat D66 met zelfvertrouwen de eigen boodschap uitdraagt, ook de genuanceerde ideeën. Over onderwijs, over hervorming van de sociale zekerheid en de economie, over milieu en vrijheidsrechten. Daarbij moet D66 zich niet laten intimideren door het geschreeuw van links of rechts, maar nieuwsgiering blijven en de nek uitsteken. Oud-partijleider Jan Terlouw voegde daar vorig jaar nog iets aan toe: "Spreek de waarheid." Dat vond ik een mooie. Het klinkt zo logisch, maar het is soms een best lastige opdracht hier in slangenkuil-Den Haag, waar gemakkelijke oppositie zo verleidelijk is. Als de boel weer hoog oploopt en de zoveelste motie van wantrouwen wordt ingediend, dan moet ik vaak aan die uitspraak van Terlouw denken. Dan vraag ik me af: Zou het nou éérlijk en proportioneel zijn om in deze zaak de minister of staatssecretaris naar huis te sturen? Vaak hoef je niet lang bij jezelf te rade te gaan voor het antwoord. Veel belangrijker nog dan de vraag hoe 'recht' iemands 'rug' is, is de vraag of iemand probeert de waarheid te benaderen. Mooie opdracht.
Aaaah... de stemmingsbel (het is inmiddels 23:13).