Wat bent u? Angstige Hollander of naieve Europeaan? - Main contents
‘Bent u Europeaan of Nederlander?’ wordt mij deze weken vaak gevraagd. Elke journalist wil het weten. Zelf denk ik over heel andere vragen na. Hoe komen we uit de economische crisis tevoorschijn, met duurzame energie en werkgelegenheid. Maar nee: Wat bent u? Eurofiel of Eurosceptisch?
Geen van beiden. En ik kan er niks mee. In het chemiepark van Delfzijl, in gesprek met werknemers van een sodafabriek die door sluiting bedreigd wordt, ben ik allereerst hun Europarlementarier. Op zoek naar duurzame oplossingen. Dat bedrijf, Brunner Mond, blijkt CO2 te kunnen gebruiken voor de productie van grondstoffen voor medicijnen. Dat komt goed uit. Wij willen in Europa en in Nederland niet dat de CO2 van naburige fabrieken in de lucht verdwijnt. Bingo, zou je zeggen, laten we sluiting voorkomen en proberen te zorgen voor een slimme financiering van de nodige investeringen. Daar zet ik me voor in, in Brussel, in Den Haag, en hoop dat het niet te laat is. Nederlander? Europeaan? Ik ben allebei.
Het is een schijndiscussie, ver van de werkelijkheid.
De Eurofiel is in die schijndiscussie een hartstochtelijk Europeaan. Verslingerd aan de negende symfonie van Beethoven, losgezongen van de wereld en dromend over een federaal Europa. Eigen identiteit en cultuur zijn zoiets als de folklore uit het Zuiderzeemuseum. Want in de steeds groter wordende wereld moet je mee in de vaart der volkeren. De menselijke maat is een schaal te klein en élk probleem heeft dan een Europese oplossing nodig. Vergissing, want we kunnen echt zelf kiezen voor een duurzame industrie, die de CO2 afvangt. Je moet natuurlijk wel ambitieuze normen stellen in de EU - we willen voor onze ondernemers graag dezelfde spelregels als bij de buren.
De Euroscepticus is een angstige Hollander. Bang voor de wereld, verschanst achter dijken en dammen. Met de waterlinie als buffer tussen het warme en sociale Nederland en het kille en zakelijke Europa droomt de angstige Hollander over een Nederland zoals in de jaren vijftig. En nu, in de eenentwintigste eeuw waarin de wereld steeds groter en sneller wordt, wil die angstige Hollander terug op de terp. Waar een kerk staat, geen moskee. Gezamenlijke afspraken over CO2, met bijbehorende financiele keuzes, passen niet in dat plaatje.
We hebben de keuze op 4 juni. Bent u de Eurofiel die kiest voor een toekomst waar niemand op zit te wachten óf bent u de terpbewoner die verlangt naar een tijd die nooit meer terugkomt?
Als u zich in geen van de twee typeringen herkent heeft u nog een andere keuze. Een keuze die genuanceerder is dan vóór of tégen Europa. Een keuze voor oplossingen op het niveau dat ertoe doet. En ja, dan gaan we zelf over zorg en onderwijs. Maar dan gaat Europa over milieu en toezicht op banken. Samenwerken is jezelf zijn en samen sterker staan. Daarom, wat u ook doet , stem op 4 juni verstandig. Niet voor méér of voor mínder, maar voor een beter Europa!
© Trouw 2009,