121 rue de Lille - Main contents
Het zal u verbazen, maar ik wil nu niet stilstaan bij de fantastische viering van 50 jaar Verdrag van Rome die in de Ridderzaal is gehouden. Zeker, ook ik raakte betoverd door Wende Snijders die, hoewel zij uiterlijk werkelijk in alles verschilt van ‘la môme’, toch een briljant vertolkster is van ‘La vie en rose’. Om nog maar te zwijgen van het schitterend lied dat Wende samen met Yonderboi componeerde, speciaal voor onze viering.
Maandag was ik op bezoek bij het Institut Néerlandais, het Nederlands cultureel centrum in Parijs. Dat was ook indrukwekkend. Niet dat het mijn eerste bezoek was, nee, als student kwam ik er vaak en maakte ik gebruik van de geweldige faciliteiten die de bibliotheek biedt voor iedereen die iets van kunstgeschiedenis wil weten. En ik logeerde er wel eens in één van die piepkleine kamertjes, waar ik, in bed gelegen, alleen met opgetrokken benen kon slapen. Wat het bezoek deze keer bijzonder maakte was dat het Institut inmiddels is gerenoveerd en er werkelijk prachtig bijligt. Mooie leslokalen, waar mijn nichtje van acht dat met haar ouders een aantal jaren in Parijs woont Nederlandse les krijgt, evenals een groeiend aantal Parijse Nederlanders èn Fransen; uitstekende studiefaciliteiten, met alle parafernalia die de digitale tijd ons heeft gebracht (in mijn tijd was een kopieerapparaat al bijzonder) en dat alles omlijst met 'Dutch design'. Maar het mooiste van het Institut zijn de mensen die er werken. Rudi Wester, de directeur en het kleine groepje dames en heren die dit kleinood van Hollands Glorie zo markant op de kaart zetten. Zij krijgen meer voor elkaar voor de promotie van Nederland en de Nederlandse cultuur in Frankrijk en voor de kruisbestuiving tussen onze beide culturen dan de vijf grootste Nederlandse PR bureaus samen bij elkaar zouden kunnen verzinnen.
Het Institut Néerlandais en de stichting Custodia, gelegen in een pand op de zelfde 'cour' aan de Rue de Lille, hebben wij te danken aan de gedreven kunstverzamelaar Frits Lugt. Nu heb ik jarenlang in de veronderstelling geleefd dat het wel één of andere textiel- of havenbaron zou zijn geweest die in zijn vrije tijd kunst verzamelde en in plaats van op de Veluwe in hartje Parijs terecht was gekomen. De inspirerende directeur van Stichting Custodia, Mària van Berge, hielp mij uit de droom. Lugt was helemaal niet vermogend, maar gewoon een briljant kunsthandelaar, die zoveel van zijn handel hield en zo'n goede neus had voor verborgen schatten, dat hij een fabelachtige kunstcollectie wist op te bouwen. Door Mària van Berge te worden rondgeleid bij stichting Custodia is een bijna hallucinerende ervaring: Hollandse meesters decoreren bijna achteloos de muren in wat een typische Parijse 'hôtel particulier' is. De meeste grote musea zouden een moord plegen voor deze schat en hier is het de omlijsting van een huis waarin tussen Ruysdaels en Van de Veldes gewoon gewerkt wordt. In sommige vertrekken is de aanwezigheid van Lugt nog bijna voelbaar; de door hem verzonnen inrichting is er geheel intact gelaten. Kunst komt zo het beste tot haar recht, want kunst is bedoeld om deel van ons leven te zijn en ons dicht op de huid te zitten.
Als u weer eens naar Parijs gaat, surf voor vertrek dan even naar www.institutneerlandais.com. Wie weet is er een tentoonstelling of een andere activiteit die u aanspreekt. Loop dan eens binnen bij het Institut. 121 rue de Lille, metrohalte Assemblée Nationale.