Bangmakerij - Main contents

8 juni 2007

Veel gedoe over bangmakerij de vorige week. Als ik op de gevolgen wijs voor ons land als wij alleen zouden komen te staan in Europa, gevolgen die zo evident zijn dat niemand ze in twijfel trekt, gevolgen die gister ook door de WRR zijn benadrukt, worden meteen parallellen getrokken met de opmerkingen twee jaar geleden van Laurens Jan’het-licht-gaat-uit’ Brinkhorst en Piet Hein ‘ er-komt-oorlog’ Donner. Helaas bleek in de Tweede Kamer niemand bereid inhoudelijk op mijn opmerkingen in te gaan. Jammer.

Boeiend blijft het wel te zien hoe vaak met twee maten gemeten wordt bij de bespreking van doemscenario’s. Velen wisten het zeker in 2004: de uitbreiding van de Europese Unie zou op een ramp uitlopen. Ons land zou worden overspoeld door een leger van Oost-Europese hangsnorren die banen van Nederlanders zouden inpikken en die voor een ongekende stijging van geweld en misdaad zouden zorgen. Die landen waren bovendien zó arm, dat kon nooit wat worden.

Drie jaar later is de realiteit volstrekt anders. De invasie is uitgebleven. In Nederland wachten 200.000 banen op werknemers, onze werkloosheid zit ergens tussen 4 en 5 % van de beroepsbevolking. Bepaald geen dramatische situatie die bovendien op geen enkele manier negatief wordt beïnvloed door de komst van nieuwe lidstaten in de EU, integendeel. De economie in de nieuwe lidstaten groeit zó hard, dat onze export naar die landen snel stijgt.

Schande toch, die volstrekt ongefundeerde bangmakerij?

De euro, ons favoriete nationale chagrijnonderwerp. Die euro is door een aantal mensen, vooral in de horeca, misbruikt om de prijzen fors te verhogen. Balen. En dat doen we dus allemaal al vijf jaar.

Maar misschien is het nu tijd om ook eens anders tegen die euro aan te kijken. In de eurozone is de inflatie en dus de rente lager dan in landen die het pond of de dollar gebruiken. Dat merkt iedere Nederlander iedere dag weer in de portemonnee. Denk alleen al aan de hypotheekrente die daardoor bij ons aanme rkelijk lager is dan in Engeland. Ook zijn de landen met de euro een toonbeeld van stabiliteit gebleken in tijden van monetaire onrust. Zoals toen de Azië crisis dankzij de euro grotendeels aan Europa voorbij ging.

Alle doemscenario’s over de euro als begin van ons economisch einde zijn flauwekul gebleken. Sterker nog: die euro is een zegen voor ons exporterend bedrijfsleven, omdat het overgrote deel van onze export niet de wereldzeeën overgaat, maar lekker in de buurt blijft binnen die eurozone. Laten wij eens wat vaker stilstaan bij waar wij het beleg voor onze boterham verdienen, in plaats van alleen te monkelen over gevaren die niet uit blijken te komen.

Erg hè, al die bangmakerij!

Maandag kon ik weer via alle journaals horen dat de SP zich ertegen verzet dat Europa gaat beslissen over de inzet van onze militairen bij vredesmissies. Nu is er werkelijk helemaal niemand in Europa die voorstelt het besluit over de inzet van militairen weg te halen bij nationale parlementen en neer te leggen bij de EU. Niet één land voelt hiervoor, niet één regering heeft dit voorgesteld, laat staan dat zoiets zou staan in een nieuw verdrag. Alle landen willen gewoon vasthouden aan de regel dat zij zelf beslissen over de inzet van troepen. De SP roept met haar onzinnige stelling dus een spookbeeld op om vervolgens dat spookbeeld fel te gaan bestrijden.

Vreselijk, die bangmakerij!

Ook hoor ik Wilders en de SP voortdurend fulmineren tegen het opgeven van HET Nederlandse veto. De Europese samenwerking zit al meer dan vijftig jaar zó in elkaar dat landen op deelterreinen besluiten bevoegdheden samen uit te voeren. Meestal komt het niet op stemming aan, maar het is mogelijk besluiten te nemen bij meerderheid van stemmen. Dat voorkomt dat één land in z’n eentje een besluit zou kunnen blokkeren. Maar een groep landen van voldoende gewicht kan dat wél, zelfs als ze getalsmatig een minderheid vormen. Zonder deze methode zou de EU nooit het economische succes hebben behaald dat door niemand, ook door Wilders en de SP niet, wordt betwist.

De ervaring leert dat als de nationale schaal niet meer toereikend is, dit een uitstekend instrument kan zijn om de nationale soevereiniteit nieuwe invulling te geven. Anders wordt die soevereiniteit een lege huls. Er zijn grote nieuwe uitdagingen die landen niet meer in hun eentje aankunnen, zoals de bestrijding van grensoverschrijdende criminaliteit, de aanpak van het klimaatprobleem, onze energiezekerheid. Op die terreinen zou Europa ook met meerderheden besluiten moeten kunnen nemen, onder de strikte voorwaarde dat het zich dan ook tot die gebieden beperkt en nationale bevoegdheden niet naar Europa kunnen weglekken. Dan moeten we dus dezelfde methode toepassen als wij in het verleden bij de handel, het landbouwbeleid, de eenmaking van de markt en het Milieu hebben gedaan. Niets meer en niets minder. Dus Nederland levert niet HET veto in, want over alle andere terreinen houden we gewoon in ons eentje zeggenschap.

Jammer, al die bangmakerij.