Landen en Gebieden Overzee (LGO)
De LGO’s (Landen en Gebieden Overzee) zijn niet-Europese landen en gebieden die bijzondere betrekkingen hebben met de EU-lidstaten1 Denemarken, Frankrijk en Nederland.
De relatie met de Europese Unie is primair gericht op de economische en sociale ontwikkeling van deze LGO's. Het gaat om de volgende landen en gebieden:
EU-lidstaat |
LGO |
|---|---|
Denemarken |
Groenland |
Frankrijk |
Franse Zuidelijke en Antarctische Gebieden |
Frans-Polynesië |
|
Nieuw-Caledonië |
|
Saint-Barthélemy |
|
Saint-Pierre en Miquelon |
|
Wallis en Futuna |
|
Nederland |
Aruba |
Curaçao |
|
Sint Maarten (het Nederlandse deel) |
|
Caribisch Nederland (de eilanden Bonaire, St. Eustatius en Saba) |
De LGO's krijgen financiële steun van de EU vanuit het Europees Ontwikkelingsfonds2 (EFO).
Daarnaast zijn er ook ultraperifere regio's3.
- 1.Momenteel zijn 27 landen lid van de Europese Unie. De meest recente uitbreiding van de Unie vond plaats op 1 juli 2013, met de toetreding van Kroatië. Er wordt verder over uitbreiding gesproken met verschillende landen in Oost-Europa. Het Verenigd Koninkrijk is sinds 31 januari 2020 middernacht geen lid meer van de Europese Unie. Dat was het eerste land dat de EU verliet.
- 2.Het Europees Ontwikkelingsfonds (EOF) financierde projecten en programma's gericht op de economische en sociale ontwikkeling in de ACS-landen en de overzeese gebieden. Het EOF was voor de Europese Unie een belangrijk instrument voor de uitvoering van ontwikkelingssamenwerking zoals bepaald in het EU-ontwikkelingsbeleid. Het fonds trad in maart 2015 in werking.
- 3.Ultraperifere regio's bevinden zich geografisch ver weg van de Europese Unie, maar behoren tot de EU. Dit heeft als gevolg dat in deze regio's de Europese wetten, rechten en plichten gelden. De EU kan maatregelen nemen voor deze gebieden, maar onderhoudt vaak een ingewikkelde relatie met deze, grotendeels overzeese, landsdelen.