Artikelen bij COM(2015)419 - Naar de wereldtop over humanitaire hulp: een wereldwijd partnerschap voor beginselvaste en efficiënte humanitaire hulp - Hoofdinhoud

Dit is een beperkte versie

U kijkt naar een beperkte versie van dit dossier in de EU Monitor.

dossier	COM(2015)419 - Naar de wereldtop over humanitaire hulp: een wereldwijd partnerschap voor beginselvaste en efficiënte humanitaire hulp.
document	COM(2015)419
datum	2 september 2015

EUROPESE COMMISSIE

Brussel, 2.9.2015

COM(2015) 419 final

MEDEDELING VAN DE COMMISSIE AAN HET EUROPEES PARLEMENT EN DE RAAD

Naar de wereldtop over humanitaire hulp: een wereldwijd partnerschap voor beginselvaste en efficiënte humanitaire hulp

{SWD(2015) 166 final}

I. De wereldtop over humanitaire hulp - nieuwe aanpak voor humanitaire hulp in een veranderende context

a) Inleiding

De secretaris-generaal van de Verenigde Naties (VN) heeft opgeroepen de allereerste wereldtop over humanitaire hulp te houden op 23 en 24 mei 2016 in Istanboel. De top is een reactie op de ongeziene stijging van het aantal slachtoffers van conflicten en natuurrampen, en het hoogste aantal ontheemden sinds de Tweede Wereldoorlog. De top biedt de wereldgemeenschap een unieke kans om een internationale consensus te bereiken waarin de beginselen van humanitaire hulp worden bevestigd en humanitaire actie wordt versterkt. Regeringen, donoren, uitvoerende organisaties ¹ , de particuliere sector en vertegenwoordigers van getroffen bevolkingen komen er samen en zeggen waar nodig toe efficiënter samen te werken voor de gemeenschappelijke doelstelling om levens te redden en leed te verzachten. Zo zal de top dus de huidige aanpak van humanitaire hulp beïnvloeden en misschien zelfs veranderen, zodat mensen in nood beter worden geholpen.

De Europese Unie (EU) en haar lidstaten zijn belangrijke donoren van humanitaire hulp. Samen zijn zij een belangrijke beleidsmaker met wereldwijde operationele ervaring. Veel belanghebbenden verwachten dat zij bijdragen aan het welslagen van de top. In deze mededeling, die voortbouwt op de Europese consensus betreffende humanitaire hulp ² , wordt uiteengezet welke visie de Unie heeft op een nieuwe aanpak voor humanitaire hulp en worden aanbevelingen gedaan die tijdens de top zouden moeten worden bekrachtigd. De onderliggende boodschap is dat partnerschappen tussen heel wat actoren moeten worden gesmeed en versterkt. De wereldgemeenschap kan alleen reageren op de escalerende en veelzijdige crises en rampen met samenhangende en gecoördineerde acties.

b) Een veranderende humanitaire situatie

De afgelopen 25 jaar zijn humanitaire crises talrijker, complexer en ernstiger geworden. In 2014 ondervonden 50 miljoen mensen negatieve gevolgen van ruim 400 politiek gemotiveerde conflicten. In ruim 40 van die conflicten was er sprake van conventionele oorlog of terrorisme ³ . Veel conflicten waren ideologisch geïnspireerd en hadden dramatische gevolgen voor de toegang tot humanitaire hulp, de bescherming van de getroffen bevolking en de veiligheid van humanitaire hulpverleners. Doordat sommige actoren niet bereid zijn een politieke oplossing te vinden, slepen deze crises aan en is jarenlang - soms zelfs decennialang - humanitaire hulp nodig.

Natuurrampen - waarvan sommige te maken hebben met klimaatverandering en verband houden met heersende megatrends zoals waterschaarste, verstedelijking en demografische druk - treffen jaarlijks 100 miljoen mensen ⁴ . Deze rampen herhalen zichzelf vaak nog voordat gemeenschappen zich kunnen herstellen.

Sociale en economische kwetsbaarheid zijn een voedingsbodem voor humanitaire crises. Sinds 1990 is de proportie extreem arme mensen die in kwetsbare staten leven - waar regeringen niet kunnen of willen zorgen voor het verstrekken van basisdiensten of voor sociale gelijkheid - toegenomen. Vandaag zijn dus ruim 250 miljoen mensen al getroffen door of blootgesteld aan humanitaire crises ⁵ .

Deze tendensen en hun onderlinge samenhang hebben geleid tot ongezien menselijk leed en een nooit grotere behoefte aan humanitaire hulp. Midden 2015 hadden nagenoeg 79 miljoen mensen in 37 landen humanitaire hulp nodig, onder hen ook 59 miljoen ontheemden ⁶ .

Het systeem van humanitaire hulp moet almaar meer doen voor meer mensen en tegen een hogere prijs. Gezien de omvang van de huidige crises en rampen is de financiering van humanitaire hulp voortdurend ontoereikend, ondanks recordbijdragen van donoren ⁷ .

Maar de toestand van de humanitaire hulpverlening is niet alleen veranderd door het toegenomen aantal problemen. Hij evolueert ook doordat meer en uiteenlopende actoren bijdragen aan de inspanningen. Zo komen er nieuwe middelen bij, maar verandert ook de manier waarop de hulpverleningsgemeenschap plannen maakt, coördineert en reageert. ⁸ Bijgevolg moet het door de VN gecoördineerde systeem ook worden aangepast om relevant en zinvol te blijven. Ondanks de vooruitgang dankzij de hervorming van het humanitaire bestel in 2005 en de transformatieve agenda uit 2011 ⁹ , schiet het systeem tekort op het vlak van leiderschap, coördinatie en verantwoording. Het systeem kan vooral ook niet langer worden beschouwd als een kleine groep organisaties en donoren met 'Westerse waarden'. Tijdens de top moet dus de diversiteit van de actoren worden erkend en verwelkomd, maar moeten tegelijkertijd ook de beginselen van humanitaire hulp worden vastgesteld en de lacunes in het optreden worden aangepakt.

II.Belangrijkste aanbevelingen voor de wereldtop over humanitaire hulp

Een uiteenlopende schare actoren in de humanitaire hulpverlening nam deel aan de voorbereiding van de top en deelde ideeën over de verbetering van humanitaire hulp. Deze mededeling bouwt voort op die besprekingen. Zij beveelt een wereldwijd partnerschap aan om de solidariteit van de wereldgemeenschap met slachtoffers van conflicten en rampen te vergroten, met beginselen van humanitaire hulpverlening als beginpunt om te streven naar concrete verbeteringen van het systeem van humanitaire hulpverlening. De aanbevelingen vullen elkaar aan, hangen samen en hebben één doel: de hulpverleningsgemeenschap laten samenwerken voor de gemeenschappelijke doelstellingen van levens redden, crises en rampen voorkomen, en herstel bevorderen.

1. Een wereldwijd partnerschap voor beginselvaste humanitaire hulp

`)De onderliggende waarden voor humanitaire hulp bevestigen en bereid zijn actie te ondernemen

Waardigheid, integriteit en solidariteit zijn universele waarden. Zij staan in alle culturen centraal, los van geografie, etniciteit of godsdienst. De beginselen van humanitaire hulp - menselijkheid, neutraliteit, onpartijdigheid en onafhankelijkheid - zijn de concrete uitdrukking van deze gedeelde waarden ¹⁰ . Zij zijn ook een operationele noodzaak om toegang tot hulp te bieden, de meest kwetsbaren te beschermen en de veiligheid van de hulpverleners te waarborgen.

Aangezien omvattende oplossingen voor crises nog ontbreken, worden deze basiswaarden almaar vaker genegeerd. Dit blijkt uit het toenemend aantal schendingen van internationaal humanitair recht, ook de universeel geratificeerde Verdragen van Genève, en de onmacht van staten en de internationale gemeenschap om de daders ter verantwoording te roepen.

De meeste humanitaire hulpverlening vindt plaats bij conflicten in een politiek fragiele en sociaal-economisch weinig ontwikkelde omgeving. Het is niet de taak van de hulpverleners om de conflicten op te lossen die het menselijk leed veroorzaken. Zij moeten echter begrijpen in welke politieke en sociaal-economische omgeving zij werken. Hoewel vaststaat dat humanitaire hulp geen politiek, militair of vredebrengend instrument is, moeten hulpverleners wel samenwerken met anderen - en hen wijzen op de wreedheden van de humanitaire crisis - zodat zij de nodige actie kunnen ondernemen ¹¹ .

Aanbeveling:

• De top vormt een unieke kans op een hernieuwde collectieve belofte om onze collectieve verantwoordelijkheid op te nemen om mensenleven te beschermen en humanitaire hulp te verlenen. Tijdens de top moeten de respectieve actoren worden opgeroepen om alle middelen - politieke middelen, ontwikkelingshulp of humanitaire hulp - in te zetten. Het resultaat van de top moet de gemeenschappelijke basis bevestigen: waardigheid, integriteit en solidariteit; humanitaire beginselen, het respect voor de verplichtingen krachtens internationaal humanitair recht; de belofte om humanitaire hulpverlening los te zien van politieke agenda's.

a) Zorgen voor toegang

Uit operationele ervaring blijkt dat beginselen voor humanitaire hulp de toegang inderdaad vergemakkelijken. Toegang heeft voornamelijk te maken met het vermogen van mensen om hulp te krijgen, en een van de basisvoorwaarden voor humanitaire hulpoperaties is dat de hulpverleners toegang moeten hebben tot de getroffen personen.

Er zijn echter steeds meer aanvallen op humanitaire hulpverleners en meer diefstallen van goederen. Bijgevolg zijn veel getroffen gebieden een 'no go zone' geworden voor de hulpverleners. Daardoor krijgen kwetsbare bevolkingsgroepen geen toegang tot hulp. Om iedereen te doen beseffen welke universele waarden ten grondslag liggen aan humanitaire actie, met name in kwetsbare staten, moeten alle mogelijke inspanningen worden gedaan. De dialoog met de partijen bij een conflict, met name niet-statelijke actoren, moet opnieuw worden toegespitst op de objectieve behoeften van de getroffen personen.

Sommige regeringen van gastlanden of niet-statelijke actoren hinderen de humanitaire hulpverlening door de bewegingsvrijheid te beperken, bureaucratische hindernissen op te werpen voor werkers en goederen of geen bescherming te bieden. De lopende werkzaamheden van de commissie voor internationaal recht over de bescherming van personen bij rampen, kan hierbij een leidraad vormen ¹² . Tegelijk zijn ook uitvoerende organisaties af en toe terughoudend om aanwezig te zijn in moeilijke gebieden. Bovendien kunnen in sommige gevallen de antiterrorismemaatregelen van regeringen van donorlanden het werk van de humanitaire hulpverleners beïnvloeden doordat zij voor het dilemma staan van geen hulp bieden of strafrechtelijke vervolging riskeren. Om al die redenen kan cruciale hulp soms onevenwichtig verdeeld zijn.

Aanbevelingen:

• Humanitaire hulpverleners moeten steviger in dialoog gaan en aan belangenbehartiging doen met de partijen bij een conflict om te zorgen voor toegang, bescherming en veiligheid. Plaatselijke gemeenschappen, en het plaatselijke maatschappelijk middenveld in het bijzonder, moeten worden gestimuleerd en gemachtigd bij de partijen bij een conflict te pleiten voor respect voor de universele waarden die ten grondslag liggen aan humanitaire actie.

• Regeringen moeten eerst en vooral zorgen voor een veilige omgeving voor de humanitaire actie. Zij moeten ook een geschikt wettelijk en beleidsmatig kader hebben om de toegang te vergemakkelijken voor: a) hulpverleners: op het vlak van voorrechten en immuniteiten, visumvoorschriften en binnenkomstvoorwaarden, werkvergunningen en bewegingsvrijheid; om beginselvaste humanitaire actie mogelijk te maken in het kader van terrorismebestrijding; b) voor uitrusting en goederen: met betrekking tot douanevoorschriften en tarieven, belastingen en vervoer.

• Uitvoerende organisaties moeten hun aanwezigheid in afgelegen en gevaarlijke gebieden opvoeren om dicht bij de getroffen bevolking te zijn. Daarvoor moeten er strenge maar werkbare veiligheidsprotocols zijn, moet bekwaam en opgeleid personeel worden ingezet en moet worden samengewerkt met degenen die toegang hebben.

b) Bescherming centraal stellen bij humanitaire actie

Bij humanitaire crises is de getroffen bevolking vaak kwetsbaar voor uitbuiting en mishandeling. Als de beginselen van humanitaire hulp en het internationaal humanitair recht worden genegeerd, wordt de bevolking blootgesteld aan meer onveiligheid, discriminatie en misbruik, of wordt hun leven bedreigd. Kinderen, vrouwen en meisjes, ouderen en mindervaliden zijn vaak het meest kwetsbaar. Er moet worden benadrukt dat staten in de eerste plaats de verantwoordelijkheid hebben de mensen die door een humanitaire crisis worden getroffen, te beschermen. Als zij tekortschieten of zelf het internationaal humanitair recht schenden, moeten humanitaire hulpverleners actie ondernemen.

Aan de bescherming van personen wordt bij humanitaire actie niet genoeg aandacht besteed ¹³ . Dat is het gevolg van een aantal factoren zoals het gebrek aan strategische leiding, beperkte capaciteit, uiteenlopende interpretaties van wat bescherming inhoudt en de onmacht om contact te leggen met de getroffen gemeenschappen in conflictgebieden. Bescherming moet opnieuw centraal worden gesteld bij humanitaire actie. Humanitaire hulp wordt weliswaar gestuurd door behoeften, maar er moet ook worden gestreefd naar respect voor de rechten van alle individuen overeenkomstig het internationaal humanitair recht, het mensenrechten- en het vluchtelingenrecht. Tegelijk moet humanitaire hulp de bestaande en goed werkende beschermingsmechanismen binnen de gemeenschap ook ondersteunen en allerminst vervangen.

Humanitaire hulpverleners alleen kunnen niet instaan voor de bescherming van de begunstigden. Tussen de hulpverleners en de mensenrechtengemeenschap moeten sterkere banden worden gesmeed. Uiteraard moet humanitaire hulp wel neutraal, onpartijdig en onafhankelijk blijven, om te vermijden dat de getroffen bevolking en de hulpverleners worden blootgesteld aan aanvallen van partijen bij een conflict of dat de hulpverleners geen toegang meer krijgen tot de burgerbevolking ¹⁴ .

Aanbevelingen:

• De hulpverleningsgemeenschap moet bescherming systematisch opnemen in haar humanitaire actie, daarbij rekening houdend met de kwetsbaarheid en de capaciteit van specifieke bevolkingsgroepen in bepaalde contexten en met de risico's die zij lopen. Uitvoerende organisaties moeten, via relevante coördinatiemechanismen als landenteams of -clusters, een uitgebreide beschermingsstrategie ontwikkelen waarin analyse, programmering en toezicht aan bod komen, en moeten gespecialiseerd personeel laten werken aan bescherming.

• De samenwerking tussen de hulpverleners- en de mensenrechtengemeenschap - beide actoren inzake bescherming - moet worden verstrekt. Humanitair personeel moet vrijgesteld blijven van een rapportageverplichting die hun neutraliteit, onpartijdigheid en onafhankelijkheid in het gedrang zou brengen of de toegang tot de getroffen bevolking zou bemoeilijken.

2. Een wereldwijd partnerschap voor efficiënte humanitaire hulp

a) Een wereldwijd partnerschap over de basisbeginselen voor efficiënte humanitaire hulp

Door de veranderende humanitaire situatie moet de hulpverleningsgemeenschap veel efficiënter worden dan zij nu is. Geen enkele humanitaire crisis is dezelfde als een andere, situaties verschillen altijd. Op veel gebieden echter hanteert het hulpverleningssysteem een standaardaanpak waardoor niet steeds passend wordt gereageerd op de behoeften of op de meest efficiënte wijze hulp wordt geboden. Bovendien bestaan er op dit moment geen betrouwbare en vergelijkende beoordelingen van humanitaire behoeften. Het huidige systeem bevat een veelvoud aan gegevensverzamelingen en disparate analysen die leiden tot uiteenlopende beoordelingen en concurrentie voor financiële middelen. Deze inefficiënte praktijken mogen niet blijven bestaan.

Doeltreffende humanitaire hulpverlening vergt betrouwbare en uitgesplitste informatie over behoeften en beschikbare capaciteit, met inbegrip van niet-traditionele actoren als zij een wezenlijke bijdrage kunnen leveren. Daarvoor moeten de mensen ter plaatse systematisch gegevens verzamelen. Zodra die gegevens zijn verzameld, moeten zij worden gedeeld met actoren in de humanitaire hulp en worden gebruikt voor gezamenlijke analysen en gecoördineerde beoordelingen van de behoeften.

Ook kwaliteit, resultaten, kostenefficiëntie en verantwoording aan de getroffen bevolking zijn cruciale aspecten van de efficiëntie van humanitaire hulp. Gemeenschappelijke instrumenten zijn nodig om te meten of de hulp tegemoet komt aan echte behoeften en het gewenste effect heeft. Daarnaast moeten er, om de reikwijdte en de relevantie van de actie zo groot mogelijk te maken, mechanismen komen om te garanderen dat bij de actie rekening wordt gehouden met de standpunten van de getroffen bevolking, en vrouwen in het bijzonder. Al deze inspanningen moeten worden ondersteund door goed werkende financiële volgsystemen, indien mogelijk op het niveau van de hulp die daadwerkelijk wordt geboden aan de begunstigden, om lacunes en overlappingen te voorkomen. Dankzij deze aanpak wordt het makkelijker de resultaten van de aanpak te evalueren en verbeteringen aan te brengen.

Dankzij onderzoek, innovatie en wetenschappelijke oplossingen kan de efficiëntie van humanitaire hulp worden verbeterd, zowel op het vlak van besluitvorming als van het verstrekken van de hulp. Naast de traditionele partnerschappen zijn ook samenwerking met academische instanties, onderzoeksnetwerken, wetenschappelijke gemeenschappen en de particuliere sector cruciaal.

Voor efficiënte humanitaire actie moet de collectieve verantwoordelijkheid belangrijker zijn dan de belangen van individuele instanties. Alleen door kennis, expertise en middelen te bundelen kan humanitaire actie een grotere impact hebben. Het VN-systeem moet integraal deel uitmaken van deze inspanningen en de individuele onderdelen ervan moeten hun opdracht nakomen op een gecoördineerde en efficiënte wijze. Als dat niet kan, moeten de huidige werkmethoden worden hervormd in een streven naar meer efficiëntie. In dit opzicht blijft de volledige uitvoering van de transformatieve agenda cruciaal.

Aanbevelingen:

• De hulpverleningsgemeenschap moet een compleet dashboard voor humanitaire efficiëntie ontwikkelen om de volledige responscyclus te vergemakkelijken. Alle actoren moeten dit kader voeden en gebruiken. Het kan de volgende zaken omvatten:

register van gedeelde gegevens over behoeften, risico's, kwetsbaarheden en toegang;

inventaris van beschikbare capaciteiten;

platform voor gezamenlijke risico-analysen en voor de coördinatie van behoeftebeoordeling;

databank voor het volgen van alle financiële toewijzingen van alle bronnen en de onderaannemingen aan lokale partners, tot bij de begunstigden;

gedeelde kwaliteitsindicatoren;

gemeenschappelijke resultaatindicatoren;

evaluatie van resultaten en impact;

onderzoek.

• Donoren moeten van uitvoerende organisaties verlangen dat zij behoeftenbeoordelingen coördineren en daarbij rekening houden met de context en de capaciteiten, en gebruik maken van uitgesplitste gegevens en kwaliteitsindicatoren. Donoren moeten dergelijke beoordelingen gebruiken als zij middelen toewijzen. Zij moeten ook bereid zijn hun contractuele en rapporteringsmechanismen te stroomlijnen, zich te houden aan de wettelijke verplichtingen en verantwoording af te leggen aan hun opdrachtgevers. Uitvoerende organisaties moeten verslag uitbrengen over kwaliteit en resultaten.

• Donoren moeten bereid zijn systematisch rekening te houden met de verantwoording aan de getroffen bevolking in de programma's die zijn financieren. Uitvoerende organisaties moeten standaarden opstellen om de getroffen bevolking bij de responscyclus te betrekken, met inbegrip van een omzichtige aanpak van specifieke groepen, en adequate mechanismen opstellen.

• De VN en andere uitvoerende organisaties die vertegenwoordigd zijn in het Permanent Comité van VN-organisaties moeten zorgen voor de volledige uitvoering van de transformatieve agenda, en de systematische toepassing ervan. Donoren moeten toezicht houden op deze uitvoering en ze stimuleren, en moeten nagaan in welke domeinen een herziening van de werkmethoden of structuur van internationale humanitaire hulp nuttig kan zijn om resultaten te boeken.

b) Partnerschap met lokale, nationale en regionale betrokkenen: subsidiariteit en solidariteit

Efficiënte humanitaire hulp vergt ook een beter gebruik van het hele gamma capaciteiten dat bij de actoren voorhanden is. Het internationale systeem van humanitaire hulp, zoals opgericht bij Resolutie 46/182 van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties, is gebaseerd op het principe dat regeringen de voornaamste verantwoordelijkheid hebben om de humanitaire behoeften van getroffen bevolkingen te lenigen. Veel lokale, nationale en regionale actoren, met name in landen met middeninkomens, hebben hun capaciteit om met noodsituaties, met name natuurrampen, om te gaan, verbeterd. De steeds belangrijkere rol van deze actoren moet duidelijker worden erkend in de manier waarop internationale reactie wordt uitgewerkt, gecoördineerd en uitgevoerd.

Humanitaire hulp moet worden gebaseerd op de bij elkaar horende beginselen van subsidiariteit en solidariteit, met lokale, nationale en regionale actoren als eerste hulpverleners, en de internationale gemeenschap die waar nodig bijspringt met aanvullende steun. De internationale gemeenschap moet alleen actie ondernemen als de capaciteit van de lokale hulpverleners niet volstaat, als zij de behoeften van de getroffen bevolking niet willen of kunnen lenigen, of als zij niet in staat zijn overloopeffecten van noodsituaties naar buurlanden tegen te houden.

Het internationale systeem moet aansluiten bij de grotere groep van hulpverleners en moet inclusief worden om het werk van alle actoren te vergemakkelijken, naargelang de specifieke kenmerken van iedere crisis. Er moeten inspanningen worden geleverd om in overleg tot interactie en interoperabiliteit te komen en zo lacunes en overlappingen te voorkomen. Om dit efficiënt te laten zijn kan de wereldgemeenschap overwegen een complete wereldwijde inventaris op te stellen van activa waarop een beroep kan worden gedaan bij een reactie. Tegelijk moeten ook de regeringen en uitvoerende actoren zich inspannen om ervoor te zorgen dat hun acties compatibel zijn met de belangrijke internationale normen.

Deze aanpak vereist een duidelijk begrip van waar het internationale humanitaire systeem kan ingrijpen en in welke mate. Zo kan een schending van humanitaire beginselen en het internationaal humanitair recht een duidelijk startsein vormen voor internationale hulp om de behoeften van de getroffen bevolking te lenigen.

Regeringen en ontwikkelingsactoren moeten - met de hulp van de hulpverleningsgemeenschap - investeren in de opbouw van duurzame lokale capaciteit om de lokale gemeenschappen te helpen de gevolgen van een ramp te weerstaan en humanitaire actie te vergemakkelijken. Regionale organisaties moeten deze inspanningen ondersteunen door de uitwisseling van kennis te vergemakkelijken en de steun tussen de staten te coördineren. Bovendien kan samenwerking tussen verschillende regio's overal ter wereld op het vlak van rampenbeheersing en crisisrespons de interoperabiliteit vergroten, de gevolgen van crises verminderen en de planning en paraatheid voor crises en rampen verbeteren.

Aanbevelingen:

• Internationaal en nationaal gefaciliteerde coördinatiestructuren moeten alle actoren omvatten die bij ieder specifieke actie zijn betrokken. Dit kan bijvoorbeeld door het openstellen van de humanitaire landenteams of -clusters van het Permanent Comité van VN-organisaties. Als samenwerking met bestaande coördinatiemechanismen niet mogelijk is, kan het Bureau voor de Coördinatie van Humanitaire Aangelegenheden (OCHA) andere methoden stimuleren om de interoperabiliteit van de systemen te garanderen.

• De humanitaire actie moet voornamelijk gebaseerd zijn op de principes van subsidiariteit en solidariteit. Voor alle landen moeten risicobeoordelingen of kwetsbaarheidsanalysen voorhanden zijn. Er moet een overzicht bestaan van de paraatheid en de responscapaciteit van de lokale, nationale, regionale en internationale actoren. Op internationaal niveau kan OCHA helpen bij het opstellen van dat overzicht van de betrokkenen.

• De hulpverleningsgemeenschap moet richtsnoeren ontwikkelen over contextgebonden scenario's om de rol van de hulpverleners te verduidelijken en aan te geven wat het startsein kan zijn voor internationale hulp. Daarbij is ook een mechanisme nodig dat zorgt voor de systematische toepassing van deze verschillende manieren van aanpakken. OCHA kan een dergelijk proces faciliteren in samenwerking met de relevante partners.

• Regeringen en donoren moeten de capaciteitsopbouw van de lokale hulpverleners steunen en ook overwegen hen, waar nodig, bij te staan tijdens de hulpverlening.

• Regionale organisaties moeten ondersteuning krijgen bij het opzetten van een netwerk voor het uitwisselen van ervaringen en voor opleidingen. Regionale organisaties moeten worden gestimuleerd om bepalingen inzake solidariteit op te nemen in hun opdracht om bijstand te verlenen aan leden die worden getroffen door een natuurramp of door de mens veroorzaakte ramp.

c) Partnerschap met donoren, de particuliere sector, goede doelen, stichtingen en uitvoerende organisaties voor efficiënte en toereikende financiering van humanitaire hulp

Humanitaire acties moeten op de juiste manier middelen krijgen. Dit moet op twee vlakken worden gerealiseerd: door iedere cent efficiënt te gebruiken en door de basis voor de financiering te verbreden.

Als uitgaven voor humanitaire hulp niet efficiënt worden gedaan, of de indruk van inefficiëntie wordt gewekt, hebben zowel het effect als de geloofwaardigheid van humanitaire actie daar onder te lijden. Alle behoeften moeten volledig en duidelijk in kaart worden gebracht, zodat verzoeken beter kunnen worden gecoördineerd en een betere financiële noodplanning kan worden opgesteld. Via het stimuleren van innoverende methoden om hulp te bieden, bijvoorbeeld bijstand in geld als de context daar geschikt voor is, kunnen vaste kosten, kosten per eenheid en transactiekosten worden verlaagd. Al deze acties vereisen een hecht partnerschap tussen vertegenwoordigers van begunstigden, uitvoerende organisaties en donoren, en met de particuliere sector.

Uiteraard moet de financiering van humanitaire hulp doeltreffender worden, maar de huidige niveaus van financiering volstaan totaal niet om de humanitaire behoeften wereldwijd aan te pakken. In dat opzicht zijn langdurige crisissituaties problematisch, aangezien zij uit de publieke aandacht worden verdrongen door nieuwe noodsituaties.

Het systeem is te lang afhankelijk geweest van een klein aantal donoren. Hoewel donoren die geen lid zijn van de Commissie voor Ontwikkelingsbijstand (DAC) van de Organisatie voor Economische Ontwikkeling (OESO) en de particuliere sector - met inbegrip van goede doelen en stichtingen - in sommige crises van cruciaal belang zijn gebleken, is het systeem nog niet in staat hun inbreng op de best mogelijke manier in te zetten. Het systeem moet aantrekkelijker worden voor nieuwe en uiteenlopende actoren door hun levensbelangrijke bijdrage te benadrukken, aan te tonen hoe hun steun het verschil maakt, en partnerschappen ter plaatse te faciliteren. Het internationale systeem moet worden toegespitst op het zoeken naar stimulansen voor nieuwe actoren, een meer regelmatige dialoog, en contexten waarin hun deelname voor henzelf bijzonder interessant kan zijn.

Aanbevelingen:

• De structuur en efficiëntie van humanitaire actie moet worden verbeterd. Uitvoerende organisaties moeten, volgens de aanwijzingen van IASC, het systeem voor verzoeken hervormen zodat het een volledig beeld geeft van de behoeften en financiële vereisten; dit kan met een volginstrument als onderdeel van het hierboven beschreven dashboard. Individuele uitvoerende organisaties maken idealiter ook deel uit van dit systeem en proberen bij humanitaire noodsituaties te vermijden individuele verzoeken in te dienen. Zij moeten hun krachten bundelen om nodeloze concurrentie te voorkomen, die ook nadelig zou zijn voor de efficiëntie. Tegelijk moeten verzoeken het verstrekken van goede hulp ook vergemakkelijken. Rapportering over ingewilligde verzoeken moet betrekking hebben op zowel de behoeften die werden gelenigd als de behoeften die niet werden gelenigd.

• Donoren moeten hun inspanningen steeds coördineren en beoordelen hoe de uitvoerende organisaties de hulp verlenen, om zo na te gaan of zij toegevoegde waarde bieden en of er kostenefficiënter kan worden gewerkt, op basis van gemeenschappelijke normen voor humanitaire hulp ¹⁵ .

• Donoren en uitvoerende organisaties moeten het percentage opdrijven van mensen die bijstand in geld krijgen, daarbij rekening houdend met de specifieke context. Eventueel kan een doel worden gesteld.

• Het VN-systeem en de traditionele donorgemeenschap moeten nauwer in dialoog gaan met niet DAC-donoren, landen met midden-inkomens, regionale organisaties, de particuliere sector, goede doelen en stichtingen voor de financiering van humanitaire hulpverlening. Dit kan bijvoorbeeld via regelmatige, al dan niet formele, vergaderingen in het kader van de OCHA-donorondersteuningsgroep ¹⁶ of het initiatief voor goed humanitair donorschap ¹⁷ .

• De particuliere sector kan worden gestimuleerd om bij te dragen aan humanitaire hulpverlening, bijvoorbeeld bij het bepalen van doelstellingen voor maatschappelijk verantwoord ondernemen.

d) Partnerschap met ontwikkelingshulpactoren

Doordat er meer humanitaire hulp nodig is, wordt de verhouding tussen humanitaire en ontwikkelingshulp nog belangrijker. Herhaalde en aanslepende humanitaire crises en langdurige gedwongen ontheemding leiden ertoe dat de humanitaire noodhulp op zichzelf niet langer volstaat. De samenwerking tussen humanitaire en ontwikkelingshulp moet worden hertekend zodat beide vormen worden versterkt. Een gezamenlijke doelstelling is het verhogen van de weerbaarheid.

De interactie tussen beide vormen moet al beginnen voordat er sprake is van een crisissituatie, met een gezamenlijke analyse van onder meer de risico's en de zwakke plekken, waarna moet worden geïnvesteerd in weerbaarheid en risicoverlaging om zo beter te anticiperen, voorbereid te zijn en te reageren op een crisis of ramp ¹⁸ . In de periode na een crisis of ramp moet een gezamenlijke strategische planning en meerjarige programmering worden uitgewerkt. In die gezamenlijke planning moeten de inspanningen van beide vormen worden opgenomen, moet er synergie ontstaan tussen de sterkte kanten van beide en moet - waar nodig - een flexibele overgang worden geschetst van humanitaire naar ontwikkelingshulp op basis van duidelijke exitpunten waar humanitaire hulp moet overgaan in ontwikkelingshulp.

De financiële middelen moeten komen van zowel humanitaire als ontwikkelingshulpinstrumenten, met een duidelijke opdeling van het werk en de bijhorende toegevoegde waarde, om zowel aan acute behoeften te voldoen als de oorzaken op middellange en lange termijn aan te pakken. Financiering van ontwikkelingshulp op lange termijn is uitermate belangrijk in aanslepende crisissituaties om te komen tot duurzame oplossingen en met name de capaciteit van de gast- en de lokale gemeenschappen om te zorgen voor ontheemden, te vergroten.

Aanbevelingen:

• Er moet een nieuw model voor humanitaire ontwikkelingshulp komen. Dat moet een gezamenlijke 'multi-hazard'-risicobeoordeling bevatten en, waar nodig, meerjarige programmering en financiering, en exitstrategieën voor humanitaire hulpverleners. Zaken die erin aan bod moeten komen zijn bijvoorbeeld paraatheid, vluchtelingen en intern ontheemden, met name in aanhoudende crisissituaties.

• Donoren moeten streven naar beter voorspelbare meerjarige financiering door middelen voor humanitaire en ontwikkelingshulp te combineren, met name in aanhoudende crisissituaties.

• Donoren moeten overwegen in ontwikkelingshulpprogramma's mogelijkheden in te bouwen om middelen voor crisisrespons anders toe te wijzen, zodat een meer flexibele aanpak mogelijk wordt.

III.Bijdrage van de EU en volgende stappen

De wereldtop over humanitaire hulp en de voorbereiding daarvan zorgen voor de politieke impuls voor een versterking van het wereldwijde gemeenschapsgevoel van solidariteit met slachtoffers van humanitaire crises en rampen. Het is de gelegenheid om de hand te reiken aan derde landen, Europese burgers en andere partners en te praten over de morele plicht om slachtoffers van conflicten en rampen te helpen, en overloopeffecten als instabiliteit en ontheemding te voorkomen. De Commissie nodigt de lidstaten en andere partners uit hun ervaringen te delen en samen te werken.

De top zal een mijlpaal zijn voor beginselvaste en efficiënte humanitaire actie en zal de agenda bepalen voor een aantal veranderingen aan het systeem. Zowel de wereldgemeenschap als de individuele actoren zullen inspanningen moeten leveren om de resultaten van de top uit te voeren. De beloften die in Istanboel worden gedaan, moeten dan ook controleerbaar en meetbaar zijn. Wellicht is het nuttig op gezette tijden een stand van zaken op te stellen van hun uitvoering om zo de vorderingen centraal te stellen.

Na de top zal de Commissie bepalen welke specifieke bijdrage de EU zal leveren aan de uitvoering van de resultaten van de top. In het werkdocument van de diensten van de Commissie bij deze mededeling worden voorbeelden gegeven van werk dat al binnen de EU wordt verricht om humanitaire actie beter aan te passen aan het doel.

(1)

Uitvoerende organisaties zijn organisaties die humanitaire hulp verlenen, bijvoorbeeld VN-agentschappen, internationale organisaties, het Internationale Rode Kruis en de Rode Halve Maan, ngo's. Het zijn internationale, regionale, nationale of gemeenschapsgebonden organisaties.

(2)

De Europese consensus betreffende humanitaire hulp, PB C 25, 30.1.2008, blz. 1.

(3)

Instituut voor onderzoek naar internationale conflicten van Heidelberg, Conflict Barometer 2014, blz. 14-15, http://www.hiik.de/de/konfliktbarometer/pdf/ConflictBarometer_2014.pdf .

(4)

Internationale Federatie van Rode Kruis- en Rode Halve Maan-verenigingen, World Disasters Report 2014, blz. 223, https://www.ifrc.org/Global/Documents/Secretariat/201410/WDR%202014.pdf .

(5)

Wereldbank, Fragility, Conflict and Violence, http://www.worldbank.org/en/topic/fragilityconflictviolence/overview .

(6)

OCHA, Global Humanitarian Overview June 2015, https://www.humanitarianresponse.info/en/programme-cycle/space/document/global-humanitarian-overview-2015-june-status-report ; UNHCR, Global Trends Report 2014, http://www.unhcr.org/556725e69.html .

(7)

In 2014 verzocht de VN om 17 miljard euro voor humanitaire hulp, het hoogste bedrag ooit. Donoren leverden een recordbijdrage van 10 miljard euro, maar dat was nog steeds te weinig om aan alle behoeften te voldoen. OCHA, Global Humanitarian Overview December 2014, op. cit.

(8)

De term hulpverleningsgemeenschap heeft betrekking op het geheel van actoren in de humanitaire hulpverlening. Met actoren in de humanitaire hulpverlening worden alle entiteiten bedoeld die bij enig aspect van humanitaire actie betrokken zijn: regeringen, uitvoerende organisaties, donoren, internationale en regionale organisaties, de particuliere actoren, de academische wereld of lokale gemeenschappen, ...

(9)

Met de transformatieve agenda wordt ernaar gestreefd de reactie van de hulpverleningsgemeenschap op noodsituaties te verbeteren. De nadruk ligt op leiderschap, coördinatie en verantwoording. De agenda bouwt verder op de hervorming van de humanitaire hulpverlening. Meer informatie: https://interagencystandingcommittee.org/iasc-transformative-agenda .

(10)

De Europese consensus betreffende humanitaire hulp, PB C 25, 30.1.2008, blz. 1, tiende lid.

(11)

De brede EU-aanpak van externe conflicten en crisissituaties, (JOIN(2013)30).

(12)

Commissie voor internationaal recht, Protection of persons in the event of disasters, Draft Articles, GE 14-60901, http://legal.un.org/docs/?symbol=A/CN.4/L.831 .

(13)

UNHCR, Placing Protection at the Centre of Humanitarian Action 2015, http://www.refworld.org/pdfid/557ea67c4.pdf ; IASC, Principals' Statement on the Centrality of Protection in Humanitarian Action 2015, https://interagencystandingcommittee.org/protection-priority-global-protection-cluster ; OCHA, Background Paper on Protection 2015, https://docs.unocha.org/sites/dms/documents/oom_protection_english.pdf .

(14)

Actieplan inzake mensenrechten en democratie (2015-2019) - De mensenrechten in de EU centraal blijven stellen (JOIN(2015)16).

(15)

Met dergelijke normen wordt gestreefd naar goede hulp, bijvoorbeeld inzake verantwoording, beheer, coördinatie.

(16)

Meer informatie: http://ec.europa.eu/echo/partnerships/relations/ocha-odsg_en .

(17)

Meer informatie: http://www.ghdinitiative.org/ .

(18)

De EU-aanpak inzake weerbaarheid, COM(2012) 586 final; Actieplan voor weerbaarheid in crisisgevoelige landen, SWD(2013) 227 final; Actiekader van Hyogo na 2015, COM(2014) 216 final.